فرش تبریز با قدمتی بیش از 350 سال و با طرح و نقشی چشم نواز و بی بدیل، یکی از مرغوب ترین صنایع دستی کشور خطه ی آذربایجان شناخته می شود.
صباغی یا رنگ رزی، دومین مرحله تولید فرش تبریز پس از پشم چینی و تبدیل آن به نخ بشمار می رود، مواد اولیه بیشتر نخ هایی که در صباغ خانه رنگرزی می شوند، مشهور به مرینوس هستند که از پشم گوسفندانی از کشور های استرالیا و نیوزلند بدست می آید.
صباغی با استفاده از رنگ های طبیعی و دیگ های مسی پر شده با آب جوش با ابعادی تقریبا بزرگ به نام “تیان” انجام می شود. قدمت برخی از صباغ خانه های تبریز به بیش از 200 سال بر می گردد و به صورت ارثی اداره می شود.
پس از رنگرزی، نخ ها به کار گاه های قالی بافی رفته و توسط قالیبافان، در بافت فرش مورد استفاده می گردد. “ایلمک” به گره هایی گفته می شود که نخ ها را به دار قالی پیوند می دهد و اغلب قالی ها شامل بیش چند 10 هزار ایلمک می شوند.
قالی بافی از جمله شغل های سخت و زیان اور محسوب می شود، چون رفته رفته ضرر هایی مثل آسیب های بینایی و یا آسیب ها تنفسی را موجب می شود ولکن در عوض اجرت ماهانه ای که قالی باف دریافت می کند، به زور کفاف خرج یک زندگی عادی را می دهد.
