این گیاه در آسیای میانه و ایران به صورت وحشی و خودرو یافت میشود و حدود 5000 سال است که برای رنگرزی از آن استفاده می شود و رنگ حاصل از آن دارای ثبات کم نظیری است. اسپرک رنگهای زرد و طلایی ایجاد می کند.
دانه های اسپرک در آثار دوران نوسنگی سوئیس یافت شده است.رومیان باستان از این گیاه برای رنگ کردن ردای راهبه ها و لباس های عروسی استفاده می کردند. «دیوس کوریدس Dioscorides »به عنوان یک رنگزا از آن یاد کرده و «پلینی Pliny » اسپرک را خاص رنگرزی لباس های زنانه دانسته است. رنگ این گیاه در فرش پازیریک هم دیده می شود.
قدیمی ترین قوانین ثبت شدهﻯ رنگرزی حرفه ای در اروپا که مربوط به سال 1243 میلادی می باشد، استفاده از رنگهای زرد دیگر را به دلیل ثبات بیشتر اسپرک منع کرده بودند. در قرون وسطی یهودیان اروپا مجبور به گذاشتن کلاه هایی بودند که با این گیاه رنگ شده بودند. در تعرفه های تجاری بازار «باسل» در سال 1400 میلادی نام این گیاه در لیست مواد رنگی وجود دارد. در انگلستان از ترکیب اسپرک و نیل برای تولید رنگهای سبز Lincoln و Kendal استفاده می شد. این گیاه در اروپا به تدریج جای خود را بلوط سیاه داد.
