انار به گواهی تاریخ، میوه بومی ایران است و گسترش آن به دنیا از این کانون عملی گشت. انار بین ۴۰۰۰ تا ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، در ایران کاشته می شد. در كتب مقدس چندين بار از آن نام برده شده است، مانند قرآن که 3 بار نام انار در آن ذکر شده است.
«هومر Homer» شاعر معروف يونانی در كتاب خود (ایلیاد و اوديسه) از آن نام برده است.معروف است كه حضرت سلیمان باغی پر از درخت های انار داشته كه به آن عشق می ورزيده است. طبق گفتهﻯ «دیوس کوریدس Dioscorides»(فیزیکدان یونانی)، در قرن اول میلادی از گل انار برای رنگرزی استفاده می شده است. در مورد تاریخچهﻯ انار مطالب زیادی وجود دارد ولی در مورد استفاده از آن در رنگرزی، مطالب اندکی بیان شده است.
قسمتهای مختلف این میوه، مانند گل و پوست در رنگرزی به کار برده می شوند. انار به دلیل ثبات رنگیش از دوران باستان به عنوان رنگ یا جوهر به کار رفته است. رنگ انار به آسانی پاک نمی شود و همین ثبات بالا باعث شده است که از این گیاه گاهی به عنوان دندانه هم شود. در ایران از گل ها و میوه های نارس انار رنگ قرمز و از پوست خشک شدهﻯ آن، رنگ زرد به دست می آوردند. اروپاییان از آن رنگ سیاه یا قرمز می گرفتند و به صورت جوهر از آن استفاده می کردند.
در سفرنامهﻯ «شاردن Chardin» در ادامهﻯ صحبت در مورد حرفه رنگرزی، عنوان شده که صمغ و پوست درخت انار از ازبکستان وارد می شود ولی ایران خود منبع این درخت می باشد.
