ریسندگی پشم با دست بیشتر در بین روستاییان و عشای ررواج بسیار داشته و دارد كه به دو صورت استفاده از دوك یا به وسیله چرخ چوبی انجام میگیرد. ریسندگی به وسیله دست نیاز به مهارت زیادی دارد و در صورت عدم مهارت خامه از كیفیت مورد نیاز برخوردار نیست.
برای اینكه الیاف حلاجی شده پشم به صورتهای محكمی تابیده و جهت مصرف درایند، ریسیده می شوند. در گذشته این كار تنها به وسیله دست انجام می شد و پشم آماده و شسته شده را بعد از مرحله حلاجی به كمك وسیله ای چوبی با نام دوك می ریسیدند، ریسندگی با دوك به این شكل انجام می شد:
پشم رادر كلافهایی تقریبا به صورت تایس (تیت كردن) روی مچ دست قرار می دادند و در این حالت ، شخص ریسنده پشم را به تدریج از مچ دست به سمت دوك به مقدار زیادی باز نموده و به صورت نخ نیم تاب در آورده و با چرخاندن دوك با شیوه ای خاص به تدریج پشم نیم تاب را به سر دوك هدایت كرده و در اثر گردش دوك، پشم تاب لازم را یافته و به نخ تبدیل می شده و به دور دوك می پیچید. بعد از اینكه پشم ها ریسیده شدند برای رنگ آمیزی آماده می شوند بیشتر عشایر برای بافت گبه از پشم های خود رنگ استفاده می كنند.
